Σάββατο πρωί και ο Μπάμπης αφού ξεκίνησε για τη δουλειά, θυμήθηκε ότι ξέχασε να πει στη γυναίκα του ότι ο μάστορας θα έρθει το μεσημέρι να επισκευάσει το πλυντήριο.
Πληκτρολογεί γρήγορα τον αριθμό του σπιτιού του και ακολουθεί ο εξής διάλογος:
– Ορίστε!… λέει η φωνή ενός μικρού κοριτσιού.
– Γειά σου, κοριτσάκι μου, ο μπαμπάς είμαι. Είναι η μαμά εκεί κοντά;
– Όχι, μπαμπά, πάνω στη κρεβατοκάμαρα είναι με το θείο Φίλιππο, απαντάει η μικρή.
– Μα δεν έχεις θείο Φίλιππο, κορίτσι μου!, λέει ο Μπάμπης μετά από λίγη σκέψη.
– Ναι, έχω και είναι επάνω με τη μαμά!
– Εντάξει, λοιπόν. Τώρα θα κάνεις αυτό που θα σου πώ. Άσε το τηλέφωνο, τρέχα επάνω, χτύπα την πόρτα της κρεβατοκάμαρας και φώναξε στη μαμά και στο θείο Φίλιππο ότι μόλις τώρα έφτασε το αυτοκινητό μου μπροστά από το σπίτι.
– Έγινε, μπαμπά!
Πέρασαν λίγα λεπτά και γύρισε το παιδί στο τηλέφωνο.
– Μπαμπά, μπαμπά, έκανα αυτά που είπες.
– Και τι έγινε, κοπελίτσα μου;
– Η μαμά σηκώθηκε αμέσως από το κρεβάτι ολόγuμνη και έτρεχε γύρω-γύρω τσιρίζοντας. Σκόνταψε στο χαλί, έπεσε έξω απ’ το παράθυρο και τώρα είναι νεκρή.
– Θεέ μου! Και ο θείος;
– Σηκώθηκε κι αυτός γuμvός και φοβισμένος πήδηξε από το παράθυρο στην πισίνα αλλά μάλλον ξέχασε ότι έβγαλες τα νερά τη περασμένη εβδομάδα για να την καθαρίσεις και χτύπησε στο τσιμέντο. Είναι κι αυτός πεθαμένος.
Έπειτα, μετά από ένα μικρό διάλειμμα, μονολογεί ο Μπάμπης:
– Πισίνα;;; Μα δεν έχουμε πισίνα!!!…
Δεν μου λες κοριτσάκι μου, δεν κάλεσα το 210-12345..;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου